Sprinkaan se storie

Sprinkaan se eie storie.

Ekke is Sprinkaan.  My naam het ek gekry van my besondere kenmerkende groen kleur.  Ek is ʼn Atos Prime van die Hyundai familie, wat gebaar is in 2001.  Ek is geseënd met ʼn 1000cc enjin.  Dit maak van my ʼn gedugte voertuig, met vele talente.  Ekke het nie ʼn bang haar op my bakwerk nie. Elke uitdaging is ʼn geleentheid!

    

Dis Ekke die, al is dit my gatkant.                     

 My naam is alombekend - Sprinkaan!!

Aanvanklik was ekke ʼn demonstrasie model vir een volle jaar.  Ek is net gebruik vir vertoon aan almal wat geïnteresseerd was om ʼn Atos te koop, min het hulle geweet.  Na die 'boring' tydperk het ekke ʼn nuwe eienaar gekry.  ʼn Aantreklike dame.  

Eers het ons twee ʼn rustige lewe van stadsgewoel gehad, dis mos waarvoor sy my aangeskaf het.  Vlugtige voete (bedoel wiele) in die stad.  Lae brandstof verbruik, vinnig in en uit die parkerings, rats deur die verkeer en al die dinge van die stad.

Op ʼn dag spring sy agter my stuurwiel in en sy vat my deur die stad.  Die oop pad na Magaliesburg, die platteland in.  Wat ʼn wonderlike voorreg, lekker oop pad. Opdraandes en afdraandes, draaie en swaaie.  Natuurskoon op sy beste en wind en vars lug deur my hare en longe of is dit die radiator of so iets?  Dit was asof ek vir die eerste keer vry gelaat is.  Ek het eers nie besef wat my getref het nie, maar na die derde keer, het ek besef hierdie week se stad ding en naweke na die plaas dinge, begin nou gereeld raak.  Met die intensiteit waarteen ons beweeg het, op ʼn Vrydagmiddag, het my tot die slotsom laat kom dat hier iets ernstig besig is om te gebeur.  Sy het liefde gevind, en ek het die liefde laat groei en gebeur.

Daar het hy agter die stuur ingeskuif.  Onmiddellik het ons gebond.  

Die aanvoeling was wederkeurig.  Ekke het geweet hier is nou twee vrygeeste wat my vrygees gaan komplimenteer.  Die verhouding het gegroei.   Die eerste laaang pad was toe daar besluit is dat ons vir die Boesmans in Ganzi (Botswana) gaan kuier.  Wat ʼn 'thrilling experience’ toe ons die sandpad aanpak.  My hoë grondvrye hoogte het die ding gedoen.  Ons het die toets weerstaan.  Daar het ons vir twee weke gebly.  Ekke het dieselfde Boesman gevoel gekry van vry wees in die skepping.  Die naby die aarde ding!

In die nuwe saamgestelde gesin is daar vyf kinders.  Wanneer hulle saam in my klim dan voel ek soos ʼn  swanger vrou of ʼn Taxi tot oorlopens volgepak.  Soms het ek die ooievaarsgevoel gekry - ‘daardie ding wat die kinders bring’.  Ek voel dan soos die Poskantoor se leuse: “I deliver whatever it takes”.  Dit was aangenaam om die spulletjie te vervoer, kinder laggies en sports soos ons ry!  Nooit ʼn vervelige oomblik nie!  Daar is ʼn Tourette dogtertjie wat groot konsternasie op ʼn gereelde basis veroorsaak het.  Hulle het haar sommer in my gat gelaai om haar uit die konflik te hou.  Ek het die sage terdeë geniet, wat baie humoristies was.  Dit het ʼn glimlag op my gesig gesit.  Ek was ook so gewild onder die kinders dat ek hulle gehelp het om hul bestuurslisensies te kry.   Dit was wel ʼn trotse gevoel as hul met die lisensie sien uitgestap kom en ek weet dat ek ook my kant gebring het.  Ek moet darem ook bysê, dat hul my soms benoude oomblikke besorg het.

Dit was nie lank nie, toe bly ons in Pretoria.  Dan doen ons die stad ding in die week.  Ekke kon nie wag dat naweke aanbreek nie.  Dit is dan wanneer die twee onrustig raak, ekke ook.  Die volgende oomblik as hulle met ʼn tas die huis uitkom, word die tas in my kattebak gelaai, en dan vertrek ons.  Ekke is dan sommer opgewonde en uit my vel, (bedoel bakwerk).  As ek ʼn stert gehad het sou ek die ding aanhoudend gewaai het, en hulle sommer begin lek het.  Dan het ek geweet daar is avontuur op hande.  Ons drie gelukkige nuuskierige avonturiers.  Plase toe, slagvelde, Poskantore, berge in.  Feeste, uitstallings, markte en elke ding gaan bekyk word.  By elke interessante plekkie word gestop en gekyk, gekiek en versamel.  Ekke, die getroue voertuig vat hulle veilig.  Ekke is op my gelukkigste as ons die platteland gaan beleef.

Vakansies is die opwindendste.  Die plekke waar hulle my vat is wyd.  Ver en soms baie ver en afgeleë en soms onbegaanbaar.  As hulle eers begin beweeg dan beweeg ons.  Ons gaan jag en versamel tipiese Boesman gedrag.  Sneeujag, poskantore jag, slagvelde jag, monumente jag, maar jaag, jaag ons.  Dit is deel van ons pret.  Opwindende en onvoorspelbare pret.  Dan word ek vol gelaai van goeters wat hul langs die pad optel of koop.  By elke plek word daar ʼn klip of ʼn enamelbord of net iets wat vir hulle anders is, versamel.  Hulle het geweet hul kan vergaar en versamel en ek kon die vrag vat.

Ons doen dit nie gereeld nie, maar sonder om groot te praat of te spog, skop ons sommer vir die lekker die 4x4 manne se gatte.  Ekke is dan al gebruik om ʼn Landrover wat ʼn pap band gehad het tussen Witsand en Groblershoop te help.

Witsand. Die arme Discovery het sy wiel afgeskryf. Gelukkig kon ons help.

Nogal ʼn trotse gevoel om te kan vertel dat ek as ʼn 'Landrover recovery vehicle' gebruik is.  Die manne wat hul hemde so graag laat borduur om te bewys hul is kranige besitters van die voertuie hou nie baie van die storie nie.  

Plekke waar ander net droom om te gaan, daar was ons.  Kalahari, Van Zylsrus, Durban, Witsand, Riemvasmaak, Oranjemund, Alexanderbaai, Koffiebaai, Katsedam, Krugerwildtuin, Messina, Maputo, noem die plek, ons was daar!  Sneeu, sand, modder, teer, bosveld, savanna, niks waarvoor ek skrik nie!

    

Op pad na Katsedam. Hier het ek berge                 

 Mafika Lisiuepas. Baie naby aan die Hemel.

versit!                                                                     3090m bo seespieël!                                                                    

      

Maputo. Oorgrens is ek mal oor!                           

  Vredefort koepel - Parys

  

Koffiebaai. Dit was pragtig hier!                           

 Katsedam. Sneeu is nie vir my ʼn probleem nie. Op eish ja!

  

Waar Basotho ponies gaan,                                    

Clarens. Wragtig dit was koud die nag.

daar kan ek ook gaan!

           

Port Nolloth. Ons was amper in Namibië                     

 Mont-aux-Sources, sommer so in die ry!

as die diamant magnate ons nie gekeer

het nie!

Naude’s Nek Pas tussen Maclare en Rhodes, dit is ʼn ander storie waarop ek ongelooflik trots is.  Man, ons het van Port St Johns gekom waar ons die oggend nog in die son gebak het by die see.  Toe ons by Maclare kom, het ons die besluit geneem om na Rhodes te gaan.  Die kortste pad was toe oor Naude’s Nek Pas (dit is die hoogste pas in SA wat ons later uitgevind het, nogal grondpad).  Wel ons is mos nie bang nie!  Bo-op het ons sneeu en ys gekry, my bakwerk het gebewe van die koue.  My mense het uitgespring en al wat klere is aangetrek, so koud was dit.  Toe het ons die kronkels en gladde-nat pad aangedurf.  Ons het benoude boude gehad van afgronde en U draaie, maar ons het gevorder.  Die einde was in sig toe ons by die familie begraafplaas aan die ander kant van die pas aandoen.  Daar het ons na die pad gestaar waarvandaan ons gekom het.  Daar het dit gestaan ..., "slegs 4X4 voertuie toegelaat op die pad".  Wel, ja, ons is toe al deur en af van die pas. En ek is nie eens ʼn 2X4 nie wat van ʼn 4X4?  Weet jy hoe het ek gevoel ...?  Die trots het uit my bakwerk gestraal, wat ʼn oomblik van 'Fame'!!

Naude’s Nek Pas. ʼn Droom vir die 4X4’s. 2500m bo seevlak en ek was daar!

Die ander storie wat ek julle graag van my wil vertel, is ons besoek aan Riemvasmaak. Dit is so afgeleë daar, dat as jy ʼn gebed doen, jy eers vir die Grootbaas ʼn GPS verwysing moet gee.  Ons was op Augrabies toe ons die pad vra.  Hulle het verduidelik dat ons of terug na Upington toe moet gaan en dan die veilige pad deur die ‘village’ ry.  Dit was die aanbeveling.  Die ander moontlikheid was om oor die Oranje rivier te gaan.  Hulle sal nie die pad aanbeveel nie veral nie met my nie, want selfs 4X4 voertuie sukkel om daar deur te kom.  Dit was net die aansporende woorde wat ons wou hoor.  Ons het vanselfsprekend die moeilike pad gekies.  Dit was geen probleem nie maar meer van ʼn uitdaging.  

Die natuurskoon was ongelooflik, in die sin dat ons nog nooit so ʼn deurmekaar gedeelte van die Skepping beleef het nie.  Hier is geen orde nie, klippe-sand en rooi-, wit-, swart- en geel sand en klippe als teenstrydig met orde.  Kleure van die rotse varieer om elke draai van die pad.  Daar is geen struktuur nie, dit is blooteenvoudig ʼn konglomeraat van verrassende ervaringe.  Al afleiding wat ek kon maak, is dat die deel van ons land definitief op die agtste dag gemaak is.  Met alle piëteit moes God al moeg gewees het na die eerste sewe dae van Skep en dat Hy hier bietjie afgeskeep het.  Toe my vroulike insittende uitvind dat die pad meestal van rooskwarts gebou is, kon ons haar nie inhou nie.  Sy het begin versamel en ingelaai.  My gat het later gehang soveel so, dat ons moes stilhou en vir haar vra om uit te pak en net die ‘mooies’ mag kies, sodat ek nie oorlaai word nie.  Sy het so gesukkel met die kiesery, want almal volgens haar was mooi. Eventueel is sy oorreed, en ek is ligter gemaak.  Die pad verder was net vol uitdagings, klippe, sand, droë rivierbeddings en dan die dorheid van alleenheid en die onnatuurlike stilte.  

Wel ons het gearriveer sonder enige voorval by die warmwaterbron van Riemvasmaak.  Dit was soos om die Hemelpoorte in te gaan.  ʼn Onvergeetlike ervaring.  Hier het ek myself weereens oortref.  Moenie dat mense jou intimideer om te sê dit is onmoontlik nie, enige ding is moontlik as jy in jouself glo!

               

Hier het mense net kop geskud –                                             

   Al is ek net ʼn stippeltjie, ek was tog op Witsand.

Riemvasmaak.

Daar was ook swak, (vervangende die sw met ʼn k) oomblikke in my bestaan.  ʼn Ongeskikte pitbull hond het my eendag, probeer insluk deur my bakwerk te kou.  Ek het my gat af geskrik en die pyn gevoel, maar jy moes my eienaars gesien het toe hul die vieslike vierbeen gedrog gewaar, wat besig was om my te 'abuse'.  Die absolute gedetermineerdheid waarmee hul die ongedierte verdryf het, en die taal wat hulle hom toegevoeg het, het my net weereens laat besef dat hul ongelooflik vir my omgee.  Die vertroosting daarna het my weer nuwe moed saam met die twee gegee.

Op Aggenys het ek amper vergaan van die hitte.  Dit was nie warm nie, dit was versengend warm (naby die hel!).  Dit was regtig so warm dat ek begin kook het. Ons het by die garage op die dorp aangegaan waar hulle ons meegedeel het, dat die simptoom algemeen is in die area.  Hulle het vir my ʼn ‘chamois’ om die waterpomp gedraai, natgemaak, en daar gaan ons volstoom na Port Nolloth en Oranjemund sonder enige verdere voorval.  Ek is gelawe en gered van die hitte.

Die ander keer was waar die hael my gepiets het in Hazyview.  Ek het nogal onder ʼn skadunet gestaan.  Die intensiteit van die storm kon ek net nie vryspring nie. Dit hael kwansuis nooit daar nie.  My arme lyfie (bedoel bakwerk) is vol duike gewetter.  Die kneusplekke was pynlik, maar ek het eenvoudig geleer om daarmee saam te leef.

Hazyview. Die hael het my goed gewetter.

Jy, is bewus dat ek ‘n groter sussie het, wat hul met soveel gevoel adverteer; ‘she is pretty but tough’.  Sy kan die aantreklike gedeelte in goeie reg wees, ek stem saam, sy is baie mooi.  Ekke is seker nie die aanvalligste motortjie op die pad nie, veral nie met die sprinkaanagtige voorkoms nie, maar die vet weet, die ‘tough’ gedeelte is ek by uitnemendheid.

Daar is ook ʼn ander gedeelte van my wat ek graag wil deel.  Behalwe die normale dinge van enige voertuig soos ʼn spyker in die poot (bedoelende wiel) en op een stadium my battery het ek die twee nooit in die steek gelaat nie.  Nadat my waarborg by die handelaars verval het, is ek verwys na dr, Andre.  Wat ʼn bekwame man!  Op gereelde basis is ek na hom geneem waar hy my ondersoek het, en die nodige vitale organe vervang het.  Na elke diens was ek weer springerig en lewendig.  Geen meganiese dokter het nog ooit die voorreg gehad om in my ingewande en derms rond te krap nie.  Dit sê vir jou baie.  Ek is baie goed gebou met die regte, egte Hyundai DNA.  Opreg soos in opreg man!

Ek is heeltemal trots op die lewe wat die twee vir my gee.  Ek dink dat ek die Atos in die land wat die meeste avontuur gehad het en op plekke was waar die ander voertuie net van kan droom.  As ek alles in ag neem behoort ek ʼn Ikoon van die Atosse te wees!!  Jammer aan die ander wielgenote, jul het waaragtig uitgemis.  Ek is ryk aan herinneringe en sal dit vir niks in die wêreld veruil nie.  Ek is dankbaar dat ek steeds ʼn voorbeeld vir ander voertuie kan wees, ʼn aanvanklike demonstrasie model wat my vryheid gekry het.  Ekke het nou 200 000 km op my klok en steeds beleef ons gerieflik die paaie van die land, al is hulle nou so vol potgate.

Sprinkaan Groete!

NS. Getuigskrif deur Sprinkaan se eienaars

Eerstens is ons vir haar baie lief.  Wat ʼn ongelooflike motor.  Ons het soveel onvergete oomblikke met haar beleef.  Sprinkaan het alle verwagtinge van ons oortref, sy het haar uitpresteer, bo baie ander motors.  Aanvanklik is sy aangeneem om ʼn stadsmotortjie te wees.  Sy het die teendeel bewys, dat sy vir meer as dit geskik is.  Ons het toe besef dat sy gemaak is en ʼn hart het vir avontuur (As mens dit so kan stel?).  Met haar goeie petrol konsumpsie (20km/l), kon ons bekostig om ver met haar te ry.  Ons het haar na baie onbegaanbare en afgeleë areas toe geneem en sy het elke toets met vlieënde vaandels geslaag.  Ons salueer haar vir haar dapper prestasies.  Sy is net ʼn voortreflike en gerieflike motor met uitstekende deursettings vermoë en werkverrigting met haar 1000cc enjintjie.  Sy het geen bang haar op haar bakwerk nie.  Sprinkaan jou doring!  Ons is baie spyt dat ons nie meer foto’s van Sprinkaan geneem het, waar sy orals was nie.  Sy het nou die dag haar 200 000km prestasie gevier!   Ons dink  nog nie aan haar aftrede nie.  Tans beweeg sy nog elke dag in Pretoria se strate. Sy het die legende van die pad geword.

Enige toekomende koper wat ʼn Atos wil' aanneem', behoort nadat jy Sprinkaan se storie gelees het, geensins meer te twyfel nie! Skrik wakker!!

Johan, Karen en Sprinkaan Joubert se intellektuele eiendom.

0723483254

pro.idea@yahoo.com